Αν το ον, άνθρωπος, δεν αλλάξει στάση ζωής, αν δεν ξαναγεννηθεί έχοντας απορρίψει ριζικά τον παλιό φθαρτό του εαυτό, θα χρονοτριβήσει άσκοπα ωσότου βιώσει την πνευματική του ανάσταση. Οι δρόμοι που οδηγούν την Ψυχή πίσω στην αρχέγονη πηγή της είναι πολλοί. Από την ελεύθερη ανθρώπινη βούληση εξαρτάται αν θα επιστρέψει από τον συντομότερο δρόμο ή όχι. Τελικά με το πλήρωμα του χρόνου όλα, σαν ενέργεια που είναι, επιστρέφουν στη μια και μοναδική πηγή του παντός. Η διάλυση των συμπάντων κόσμων συντελεί σ αυτό, αφού δεν συντρέχει πλέον λόγος ύπαρξης ατομικών υπάρξεων. Εκεί αντιλαμβάνονται ότι οι έννοιες δημιουργίες και δημιουργήματα, στην ουσία δεν υπήρξαν ποτέ. Τα πάντα είναι ένα παιχνίδι ψευδαισθήσεων του παγκόσμιου νου και οι ατομικές ψυχές δεν είναι παρά μόνο αντανακλάσεις του ενός ήλιου πάνω σε μυριάδες μυριάδων ομοειδείς κούπες με νερό.