Ο αγώνας ενάντια στη δικτατορία των συνταγματαρχών (1967-1974) ήταν πολύμορφος. Πολλές αντιδικτατορικές οργανώσεις στράφηκαν στη δυναμική αντίσταση και η τοποθέτηση εκρηκτικών μηχανισμών μικρής ισχύος αποτέλεσε μία από τις πιο συνηθισμένες μορφές δράσης εναντίον του καθεστώτος. Η επιλογή της δυναμικής αντίστασης δεν συνδέθηκε με κάποιον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, αλλά αφορούσε αντιδικτατορικές οργανώσεις τόσο του Κέντρου όσο και της ευρύτερης Αριστεράς. Η δυναμική αντίσταση προκάλεσε έντονες συζητήσεις στον αντιδικτατορικό χώρο σχετικά με τη δυνατότητα να πυροδοτήσει η συγκεκριμένη μορφή δράσης ένα μαζικό αντιδικτατορικό κίνημα στην Ελλάδα, την ίδια στιγμή που, ως πρακτική, αντανακλούσε τον επαναστατικό αναβρασμό που επικρατούσε εκείνη την εποχή σε όλο τον κόσμο. Το βιβλίο εστιάζει σε αυτή την άγνωστη πλευρά του αντιδικτατορικού αγώνα. Το φαινόμενο της δυναμικής αντίστασης στα χρόνια της δικτατορίας προσεγγίζεται από τη σκοπιά της δράσης των οργανώσεων και, κυρίως, από την οπτική εκείνων που συμμετείχαν σε δυναμικές ενέργειες. Μέσα από τις γραπτές και προφορικές μαρτυρίες ανασυντίθεται η διαδρομή των αντιστασιακών ως υποκειμένων: οι διαφορετικές βιογραφικές αφετηρίες τους, η ριζοσπαστικοποίηση στη δεκαετία του 1960, η καμπή του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου, η ένταξη σε αντιδικτατορικές οργανώσεις και, στη συνέχεια, η δράση τους έως τη στιγμή της φυλάκισής τους. Στο βιβλίο η μελέτη της εμπειρίας της δυναμικής αντίστασης και του τρόπου με τον οποίο αυτή εγγράφηκε μετέπειτα στη μνήμη των υποκειμένων διασταυρώνεται με τη συζήτηση για την υποκειμενικότητα, την αντίσταση και την πολιτική βία.