Στη "Μικρή διαθήκη" ο Γιώργος Λίλλης γαντζώνεται στη μυθοπλασία για να αντλήσει αφανείς αλήθειες, μακριά από την επιδειξιομανία και την ανασφάλεια του μεγαλεπήβολου, συνταιριάζοντας τον λυρισμό μ έναν λόγο χαμηλών τόνων πλην όμως πλούσιο νοηματικά, προσπαθώντας τελικά να απαντήσει στα παραπάνω ερωτήματα....

Αν τραυματίσεις το όνειρο βγάζει αίμα; Ποιες μυρωδιές έχουν κλείσει μέσα τους οι μνήμες; Όταν οι ήχοι δεν ταξιδεύουν πού κοιμούνται; Τι χρώματα κρύβει ένα πεθαμένο ποτάμι στα χέρια του καλοκαιριού; Και πώς η μυρωδιά και μόνο της βροχής στον αέρα το ανασταίνει ξανά μες στο φθινόπωρο; Και γιατί όταν πεθαίνει ο άνθρωπος δεν ξαναζωντανεύει όπως το ποτάμι; Τι τρώει η σελήνη όταν πεινά τα μεσάνυχτα; Ακούγονται απόηχοι μυστικών φωνών μέσα στον ύπνο σου; Μπορούν οι λέξεις να κρατήσουν τη γεύση σου μετά το θάνατό σου;...

«....

-...

Να σε αγγίζω και να πέφτει στα χέρια μου η αγνότητα....

Τα 19 ποιήματα αυτής της συλλογής τροφοδοτούνται τόσο, και κυρίως, από το συγκαιρινό του ελληνικό βίωμα, από την καθημερινότητα της γενιάς του όσο και από ένα διαχρονικό βίωμα, την προσωπική ματαίωση της απόπειρας προσαρμογής στην πραγματικότητα που επιβάλλει η σκληρή καθημερινότητα...