"Κατάλαβα ότι η αναπηρία και οι πληγές που μου είχε αφήσει ήταν σαν αποσκευές που έσερνα πάνω σε ένα καρότσι. Έβλεπα το σώμα μου πάνω στο καρότσι και δεν είχα παρά να το μεταφέρω. Στο κάτω κάτω, αν κάποιος περιγελά ό,τι υπάρχει πάνω στο καρότσι δεν είναι δικό μου πρόβλημα. Το πρόβλημά μου, το χρέος μου, η δουλειά μου είναι να μεταφέρω το καρότσι με αγάπη". Ο Alexandre Jollien, έχοντας διέλθει νοερά μέσα από διαφορετικούς σταθμούς, προσεγγίζει τώρα την έννοια της εγκατάλειψης ως αρωγό του στην αντιμετώπιση της αναπηρίας του και ως στάση ζωής που λυτρώνει και ελευθερώνει. "Αφήνομαι, χαλαρώνω, εγκαταλείπομαι, όχι επειδή πρέπει αλλά επειδή εκεί οδηγεί η βαθύτερη ενατένιση του εαυτού και η συνειδητοποίηση του "εδώ και τώρα".