Ο Φέρντιναντ φον Σίραχ συναναστρέφεται καθημερινά λόγω επαγγέλματος ανθρώπους που έχουν διαπράξει ή έχουν ζήσει κάτι ακραίο. Το πιο τερατώδες είναι γι αυτόν μια φυσιολογική περίπτωση. Εκπροσωπεί αθώους που έχουν έρθει σε σύγκρουση με τον νόμο αλλά και σεσημασμένους εγκληματίες. Αυτών των ανθρώπων τις ιστορίες αφηγείται - λακωνικά όπως ένας Ραίημοντ Κάρβερ και ακριβώς γι αυτό με ασύλληπτη δύναμη. Ο Τζιμ Τζάρμους είπε κάποτε ότι θα προτιμούσε να γυρίσει μια ταινία για έναν άνθρωπο που πάει περίπατο με τον σκύλο του παρά για τον αυτοκράτορα της Κίνας. Κι εγώ επίσης. Γράφω για ποινικές δίκες -ήμουν συνήγορος σε περισσότερες από επτακόσιες-, αλλά στην ουσία γράφω για τον άνθρωπο, για την αποτυχία, για την ενοχή, για το μεγαλείο του. Είχα έναν θείο που ήταν πρόεδρος σε ορκωτό δικαστήριο. Αυτά τα δικαστήρια είναι αρμόδια για εγκλήματα πρώτου βαθμού, φόνους και ανθρωποκτονίες. Μας περιέγραφε υποθέσεις, που εμείς, ως παιδιά, τις καταλαβαίναμε. Άρχιζε πάντα λέγοντας: "Τα περισσότερα πράγματα είναι πολύπλοκα, και με την ενοχή κάτι τέτοιο συμβαίνει". Είχε δίκιο. Κυνηγάμε πράγματα που είναι πιο γρήγορα από μας και στο τέλος δεν μπορούμε να τα φθάσουμε. Εγώ μιλάω για δολοφόνους, εμπόρους ναρκωτικών, ληστές τραπεζών και πόρνες. Έχουν κι αυτοί τις ιστορίες τους και δεν διαφέρουν πολύ από μας. Όλη μας τη ζωή χορεύουμε πάνω σε μια λεπτή κρούστα πάγου· από κάτω κάνει παγωνιά και πεθαίνεις γρήγορα. Κάποιους δεν τους αντέχει ο πάγος και σπάει. Αυτή είναι η στιγμή που μ ενδιαφέρει. Αν έχουμε τύχη, δεν συμβαίνει τίποτα και συνεχίζουμε να χορεύουμε. Αν έχουμε τύχη.