Δεν θέλει πολύ να σε παρασύρει το κύμα, η δίνη της γοητείας του αστυνομικού διηγήματος. Στην αρχή κρατούσα σημειώσεις από τα αστυνομικά που διάβαζα. Μετά άρχισα να συσχετίζω τις σημειώσεις μου με τις βιβλιοκρισίες των ειδικών. Αργότερα συνδύασα το περιεχόμενο των αστυνομικών με τις βασικές αρχές της Εγκληματολογίας - Ανακριτικής. Και τέλος - το χειρότερο - έγραψα και ένα οιονεί - αστυνομικό διήγημα (Naturae debitun reddiderunt, σε "Οικοεγκλήματα" Κέδρος 2008, σ. 291-336). Επειδή όμως είμαι κατά κύριο επάγγελμα εγκληματολόγος αποφάσισα να παρασυρθώ (για τελευταία φορά;) σε μια διαπίστωση/πρόβλεψη για τον πολιτικό, κοινωνικό, πολιτιστικό, λογοτεχνικό χώρο που καλύπτει η αστυνομική λογοτεχνία και να επιστρέψω στις λιγότερο γοητευτικές επιστημονικές εγκληματολογικές εκδοχές και παραδοχές. Το ταξίδι αυτό όμως άξιζε τον κόπο γιατί ακόνισε την απαραίτητη για κάθε επιστήμονα διαίσθηση για τα πρόσωπα, τις καταστάσεις και την "ψυχή" των πραγμάτων. Η ενοποίηση και παρουσίαση σ ενιαίο πόνημα άρθρων για τη Λογοτεχνία της ενοχής, την Αστυνομική Λογοτεχνία, τα αστυνομικά φίλμς σε συνδυασμό με τις αρχές των εγκληματολογικών επιστημών πιστεύουμε ότι υπηρετεί ορθότερα τις ανάγκες του αναγνώστη (ή και του ενδίκου) για μια περισσότερο ολοκληρωμένη απεικόνιση και ανάλυση. Θεωρήσαμε σκόπιμο να αναδιατάξουμε (για μεθοδολογικούς λόγους) την ύλη (σε σχέση με τη β’ έκδοση) ώστε να «δέσουν» καλύτερα τα κείμενα.