Η ζωή µου για πολλά χρόνια συνδεόταν µε µια βαλίτσα. Από πολύ νωρίς γέµισε µε τα απαραίτητα από τη µάνα µου, για να µε ακολουθήσει σ όλη την πορεία της ζωής µου, πιστός σύντροφος και συνοδοιπόρος. Μια βαλίτσα που γέµιζε κι άδειαζε κάθε τόσο, µα πάντα µε περίµενε για τον επόµενο προορισµό. Από το Μέγα Ρεύµα στη Χάλκη κι αποκεί στη Θεσσαλονίκη. Κι αν φάνηκε προς στιγµήν πως στην Κοµοτηνή θα χωρίζανε οι δρόµοι µας, η ζωή ήρθε πολύ γρήγορα να µε οδηγήσει σε νέους δρόµους και καινούριες περιπέτειες. Μια βαλίτσα γεµάτη εµπειρίες, ανθρώπους, τόπους, συναισθήµατα. Μέσα σ αυτήν τη βαλίτσα χώρεσαν οι χαρές και οι επιτυχίες αλλά και η πίκρα, η απογοήτευση, η εκτίµηση και η αποδοχή καθώς και ο κιτρινισµός και η µισαλλοδοξία. Η βαλίτσα µου επιστρατευόταν κάθε φορά γιατί επέλεξα τη δράση και τη συµµετοχή κι όχι την αδράνεια και την αδιαφορία. Μια βαλίτσα που άλλοτε µε βάραινε κι άλλοτε µε απογείωνε. Μια βαλίτσα η ίδια µου η ζωή, που ακόµα κρατά κάποιες γωνιές της άδειες περιµένοντας να τις ζήσω και να τις γεµίσω. Ένα ταξίδι δεν είναι άλλωστε η ζωή µας; Η δική µου έλαχε να έχει περισσότερες και πιο ενδιαφέρουσες διαδροµές.