Τρεις μονόλογοι, στους οποίους οι ήρωές τους ζουν μέσα στο σύγχρονο αστικό πολιτισμό και «αποκαλύπτονται» τις στιγμές της μοναξιάς, πιστοποιούν την εποχή, τα ζητούμενα και τις ιδέες τους, αντικρίζοντας την αλήθεια μπροστά στον καθρέπτη τους. Όχι μόνο την εικόνα τους, αλλά και το ψυχισμό τους. «Μπορείς να τους ξεγελάσεις όλους εκτός από τον καθρέπτη σου. Ο καθρέπτης γνωρίζει πάντα την αλήθεια...» Οι πρωταγωνιστές, εμβαπτίζονται στην αίσθηση της απώλειας, του πόνου, της αυτολύπησης, του φόβου, της ανασφάλειας, της ενοχής, του θυμού, της υποκρισίας, του αυτοσαρκασμού, της αγωνίας για το μέλλον, επιστρατεύοντας τις ελπίδες για τη ζωή, τον πυρφόρο έρωτα και την αγάπη. Ακροβατούν ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, τις επιθυμίες και τα απωθημένα. Η μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου με αφορμή στιγμές και γεγονότα που ταρακουνούν το είναι του, οδηγεί στην ενδοσκόπηση και αναδύονται μέσα από το παραλήρημα των εσωτερικών συγκρούσεων, τα αιώνια ερωτήματα της ύπαρξης και του αληθινού νοήματος της ζωής. Οι εσωτερικές μεταπτώσεις αντικατοπτρίζονται στον καθρέπτη. Γιατί η ψυχή μας είναι το είδωλο που αντικρίζουμε στον καθρέπτη. Στον καθρέπτη αντικρίζουμε κατάματα την πραγματικότητα και τις αλήθειες που πρέπει να αντιμετωπίσουμε.