Η έκτη ποιητική συλλογή του Θανάση Καβαλλιεράτου είναι μια σύνθεση από τριάντα εννιά ποιήματα. Ό,τι δεν αξίζει, δεν αντέχει στο χρόνο. Κάποτε η μια μέρα χάνεται μετά την άλλη. Τα λόγια του περσινού έτους τότε σε κόβουν σαν η σημασία να μην έχει σταθεί όσο έπρεπε. Τα λόγια τα φετινά σε σκορπάνε αβίαστα. Κάποιο πρέπει να είμαστε. Όταν εδώ ξανά θα ιδωθούμε -ανέκαθεν- κάτι πρέπει να πούμε μπροστά στη σιπωή, που μας κοιτάζει με τα μάτια ορθάνοιχτα. Κάτι πρέπει να πούμε μπροστά στο ίδιο, που αναμασά τις συνθήκες που χάσαμε.