Ο Ανδρέας Κάλβος (1792-1869) αποτελεί ένα από τα μεγάλα αινίγματα της ελληνικής λογοτεχνίας των τελευταίων δύο αιώνων. "Πεθαίνοντας", κατά τα φαινόμενα και τα λεγόμενα του Γιώργου Σεφέρη, "πολύ νέος για την ποίηση", κληροδότησε πλήθος εικασιών και ασαφειών σχετικά με τον κοσμοπολίτικο όσο και ταραγμένο βίο του, το πολυσχιδές και πολύγλωσσο έργο του και, ως γνωστόν, την παντελή απουσία οποιασδήποτε απεικόνισής του. Σχεδόν ένα στα δύο ποιήματα του Κάλβου εμπεριέχει τύπο του λήμματος "τάφος". Τα ποιήματα "Εις θάνατον" και "Εις τον Ιερόν Λόχον" δεν αποτελούν εξαίρεση, παρουσιάζοντας παράλληλα μία ανεπανάληπτη ιδιαιτερότητα. Προϋποθέτουν το ένα το άλλο την ίδια στιγμή που αυτονομούνται. Είναι όμοια όσο και αντιθετικά. Εδώ παρουσιάζονται για πρώτη φορά ανεξάρτητα από το ποιητικό σώμα στο οποίο ανήκουν, αναδεικνύοντας με μεγάλη σαφήνεια τόσο την ειδική τους σχέση όσο και την ευρύτερη καταγωγή τους.