[...] Η "μουσική μορφολογία" πρέπει να παρουσιάσει εκείνη τη νομοτέλεια η οποία προσδίδει νόημα και συνάρτηση στη μοναδική, κάθε φορά, διάταξη φθόγγων. Πρέπει, περαιτέρω να δείξει που πρέπει ν αποδοθεί το γεγονός ότι αισθανόμαστε το μουσικό έργο της τέχνης ως αυτοτελή οργανισμό. Εφ όσον με τον όρο "μουσική μορφή" εννοούμε αποκλειστικά και μόνο το σχήμα μιας ορισμένης διατάξεως μερών, η αποφασιστική ερώτηση μένει αναπάντητη, δηλαδή σε τι θεμελιώνεται αυτό το "σύνολο" που είναι κάτι (πολύ) περισσότερο από το άθροισμα των μερών του. Η "λειτουργική μορφολογία" θεωρεί ως προορισμό της την περιγραφή των μέσων εκείνων τα οποία επενεργούν με τέτοιο τρόπο, ώστε το κάθε μέλος μιας συνθέσεως (όπως π.χ. το συνδετικό πέρασμα, πλάγιο θέμα, ή επεξεργασία) να εκπληρώνει τη λειτουργία που του έχει ανατεθεί μέσα στη μορφική δομή, όπως ακριβώς συμβαίνει με διάφορα όργανα μέσα στον ζώντα οργανισμό. [...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)