Tο έργο του Κ. Γ. Καρυωτάκη ολοκληρώθηκε το 1928. Τώρα, έναν αιώνα αργότερα, μπορούμε να πούμε πια με ασφάλεια ότι έχει κερδίσει το στοίχημα με τον χρόνο. Συνεχίζει να διαβάζεται, να μελοποιείται, να διδάσκεται, να επιδρά δημιουργικά σε ποιητές και ποιήτριες. Σε ό,τι αφορά την υποδοχή της ποίησής του, τα ξίφη των κριτικών διασταυρώνονται από πολύ νωρίς. Ο Καρυωτάκης εκφράζει τα αδιέξοδα της γενιάς του ή απλώς την προσωπική του μελαγχολία; Έχει η ποίησή του αισθητική αξία ή συγκινεί μονάχα επειδή αφηγείται το δράμα ενός ανθρώπου; Σταδιακά, η αξία κατακυρώνεται και ο προσανατολισμός της κριτικής αλλάζει. Επικεντρώνεται στην εξέταση των τρόπων με τους οποίους το υπαρξιακό κενό και η συγκρουσιακή σχέση με μια κοινωνία που επιβάλλει την αλλοτρίωση συμπλέκονται με την αγωνία της ποιητικής έκφρασης. Κριτήριο της επιλογής των κειμένων που ανθολογούνται στον παρόντα τόμο υπήρξε η δυνατότητα της ένταξής τους σε μια ανοιχτή συνομιλία. Από τις παλαιότερες μελέτες, επιλέγονται όσες μπορούν να θεωρηθούν, με το πλεονέκτημα της αναδρομικής ματιάς, σταθμοί στην υποδοχή του καρυωτακικού έργου· όσες δηλαδή έχουν λειτουργήσει ως σημεία αναφοράς ή έθεσαν από νωρίς ζητήματα τα οποία διερευνήθηκαν συστηματικά αργότερα. Η συμπαράθεσή τους με νεότερες μελέτες που φωτίζουν από διαφορετικές πλευρές την ποίηση του Καρυωτάκη αναδεικνύει ένα πεδίο διαλόγου το οποίο ανατροφοδοτείται συνεχώς. Στην Εισαγωγή επιχειρείται η χαρτογράφηση αυτού του διαλόγου γύρω από ένα ποιητικό έργο που έχει αποδειχθεί εξαιρετικά και εξακολουθητικά δραστικό.