Η συγγραφέας επιχειρεί να διαβάσει την κατασκευή της έννοιας του έθνους και της εθνικής ταυτότητας μέσα από τον εκάστοτε λογοτεχνικό κανόνα. Αναφέρεται στην περίπτωση της Ελλάδας και εξετάζει τη δημιουργία και τις νομιμοποιήσεις του έθνους μέσα από τον λογοτεχνικό κανόνα των εκατό πρώτων χρόνων από την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Υποστηρίζει την αντίληψη ότι το έθνος και η εθνική ταυτότητα αποτελούν εθνο-συμβολική κατασκευή, ότι δηλαδή συστήνονται με βάση την επιλογή, το συνδιασμό και την ανακωδικοποίηση αξιών, συμβόλων και μνημών που προϋπάρχουν μέσα στην εθνοτικότητα (ethnie) ότι πρόκειται για μια κατ επανάληψη ανακατασκευή και επανερμηνεία, ανάλογα με το πολιτικό πρόγραμμα και την άποψη για το έθνος που αυτό θέλει να προβάλει ότι κατασκευάζονται κάθε φορά μέσα από τον εκάστοτε λογοτεχνικό κανόνα ως μια μορφή αυθιστόρησης τέλος, ότι αυθιστόρηση αυτή, ως είδος αφήγησης, παρουσιάζει τα ίδια δομικά χαρακτηριστικά με την αυτοβιογραφία και ότι οι θεωρίες περί έθνους στοιχούν εντέλει προς τις θεωρίες περί αυτοβιογραφίας.