"Αυτά είναι τα παλάτια όπου αρνήθηκα να ζήσω περισσότερο, οι τάφοι όπου δεν ήθελα να βρίσκομαι θαμμένη ζωντανή. Και αυτοί είναι οι άνθρωποι από τους οποίους απέδρασα για να απαλλαγώ από τις συνήθειές τους και να λύσω τα δεσμά που με έδεναν με την κοινωνική τους τάξη. [...] Δεν τους καταδικάζω, τους λυπάμαι· δεν τους μισώ· μισώ την τυφλή υποταγή τους στην υποκρισία, στο ψέμα και στην πονηριά. Αν σας αποκάλυψα τα μυστικά της καρδιάς τους και τα μυστήρια της ζωής τους, δεν το έκανα επειδή μου αρέσει η συκοφαντία και το κουτσομπολιό, αλλά για να σας δείξω το αληθινό πρόσωπο εκείνων στους οποίους ακόμη μέχρι και χθες έμοιαζα και από τους οποίους απελευθερώθηκα." Το 1908, ο Γκιμπράν, πριν αναχωρήσει για το Παρίσι, δημοσιεύει το τρίτο του βιβλίο στα αραβικά: τις "Εξεγερμένες ψυχές". Μέσα από τέσσερις ρεαλιστικές νουβέλες που εκτυλίσσονται στον Λίβανο, ο Γκιμπράν εκφράζει την αντίθεσή του στην καταπίεση εκ μέρους των φεουδαρχών, του κλήρου και των νομοθετών, και καταγγέλλει δυναμικά την υποδούλωση των λαών της Ανατολής στις απαρχαιωμένες συνήθειες.