Μέσα στην τσέπη της στολής μάχης που φορούσα, υπήρχε πάντα ένα μικρό χαρτί, μισή σελίδα περίπου. Στην μία του μεριά ήταν γραμμένο το "πάτερ ημών" και στην άλλη το "πιστεύω". Όσες φορές βρισκόμουν κρυμμένος και καλυμμένος κάπου και ο εχθρός πυροβολούσε από παντού και ασταμάτητα, έβγαζα το μικρό χαρτί και διάβαζα τις άγιες προσευχές. Τις είχα γραμμένες πάντα μαζί μου, γιατί σε τέτοιες καταστάσεις ξεχνάς ακόμη και τ όνομά σου. Το μυαλό σταματάει και όσο και να προσπαθείς, η λογική δε βοηθάει. Το μόνο αίσθημα που λειτουργεί, είναι το άγριο ένστικτο της επιβίωσης που τρέφεται ασταμάτητα με το χείμαρρο της αδρεναλίνης... Ο συγγραφέας, περιγράφει την περιπέτειά του ως μέλος της ελληνικής ειρηνευτικής αποστολής του ΟΗΕ στο Βόρειο Ιράκ το 1992. Πιθανόν να σας εντυπωσιάσει, πιθανόν να σας συγκινήσει, πιθανόν και να σας ανοίξει τα μάτια, σίγουρα όμως θα σας καθηλώσει.