...Πρόκειται για ένα βιβλίο που πολύ θα ήθελα να μην είχα γράψει. Πρόκειται για ένα θέμα που πολύ θα ήθελα να μην υπήρχε στην Ελλάδα και να μην είχα ασχοληθεί μαζί του. Δυστυχώς όμως, όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές, άλλη είναι η επιθυμία μας και άλλη η πραγματικότητα. Άρχισα να ασχολούμαι συστηματικά με το θέμα του εξτρεμισμού και της πολιτικής βίας από τα πρώτα στάδια της ελληνικής κρίσης, πριν από 4 περίπου χρόνια. Είχα αρχίσει ν ανησυχώ παρατηρώντας στην ανθρώπινη μικροκλίμακα το πώς μεταλλάσσονταν ορισμένοι φίλοι και γνωστοί. Φαινόμενα που μου φαίνονταν πολύ σημαντικά, όπως η βία στα πανεπιστήμια ή οι επιθέσεις και οι προπηλακισμοί εναντίον πολιτικών και διανοουμένων, σ αυτούς ήταν από αδιάφορα έως ευπρόσδεκτα. Υποστήριζα, και συνεχίζω να πιστεύω, ότι η επιδοκιμασία της πολιτικής βίας είναι συνώνυμη με την άρνηση της ίδιας της υπόστασης της δημοκρατίας. Όταν έλεγα σε συζητήσεις ότι φοβάμαι πως επωάζεται το αυγό του φιδιού, ελάχιστοι συμμερίζονταν τις ανησυχίες μου. Πολύ περισσότερο που δεν εθελοτυφλούσα εντοπίζοντας τα φαινόμενα πολιτικής βίας μόνο στο ένα άκρο, το "κακό". Ώσπου ήλθε το καλοκαίρι του 2011 και το κίνημα των αγανακτισμένων. Εκεί, συγκροτήθηκε σε σώμα το φαινόμενο του φαιοκόκκινου πολιτικού εξτρεμισμού. Η πάνω και η κάτω πλατεία, η αριστερή και η δεξιά κατά τη συμβατική τυπολογία, συνυπήρξαν και μοιράστηκαν μεγάλο αριθμό κοινών συνθημάτων με πλέον εμβληματικό το "να καεί το μπουρδέλο η Βουλή"...