"Ονειρεύομαι ένα βιβλίο που δεν θα τελειώνει. Καμιά φορά δεν καταφέρνω να αφήσω ένα κεφάλαιο. Προσθέτω ένα κόμμα. Αλλάζω μια λέξη. Μόνο και μόνο για να μείνω ακόμα μαζί του. Όπως μένουμε για μια στιγμή ακόμα ανάμεσα στους ανθρώπους. Στη ζωή τους. Στη ζεστασιά τους. Όπως όταν φιλάμε ατελείωτα μια γυναίκα στην αποβάθρα του σταθμού. Υπάρχουν κεφάλαια που είναι μικροί φωτεινοί τάφοι, ζωντανοί και τρυφεροί. Αισθανόμαστε καλά εκεί. θέλουμε να μείνουμε εκεί για πάντα. Όταν κάνω έρωτα με την Ομπλόμοβα, όταν ξαπλώνω στην κοιλιά της, όταν έχουν όλα ολοκληρωθεί, με παρακαλεί να μείνω κι άλλο. θα ήθελε να με κρατά στα χέρια της μέχρι το τέλος του χρόνου. Πιστεύεις ότι οι άνθρωποι αλληλοσκοτώνονται γιατί ξέρουν ότι θα πεθάνουν;" Ένας ιδιόρρυθμος εκδότης παραγγέλνει σε έναν συγγραφέα σαράντα τεσσάρων ετών να γράψει ένα ρεαλιστικό μυθιστόρημα για τη νέα λογοτεχνική σαιζόν. Όμως ποιο λόγο έχει αυτός -ένας άνθρωπος οριακός που φλερτάρει με το περιθώριο, αλλά ταυτόχρονα προσπαθεί να κρατηθεί από την πραγματική ζωή- να αφηγηθεί τη ζωή ενός ταπεινού καθηγητή λυκείου, ο οποίος είναι ανίκανος να αγαπήσει την υπέροχη Ομπλόμοβα; Ο Πιερ Μερό κάνει του κεφαλιού του σε αυτήν τη σύγχρονη εποποιία, τη γιορταστική φυγή στο αλκοόλ και τον ιδανικό έρωτα, το χιούμορ και τη λογοτεχνία.