Έκλεισα την εξώπορτα πίσω μου και ήθελα να πεθάνω. Περπατούσα στη σάλα σέρνοντας τα πόδια μου και τρίβοντας με μανία τις μύτες από τα καλά μου παπούτσια στο μαύρο μωσαϊκό. «Κωλόσπιτο», σκέφτηκα. Χίλιες φορές να ζούσαμε κι εμείς σε ένα διαμέρισμα, χωρίς σόμπες και με κανονικό θερμοσίφωνα και χωρίς αυτό το παλιοσυνεργείο από δίπλα. Στο στόμα είχα μια πικρή γεύση και στα ρουθούνια μια βαριά μυρωδιά από ξίδι. «Ξίδι;», αναρωτήθηκα. Βρήκα τη μάνα μου στο δωμάτιο πεσμένη στα γόνατα, να τρίβει μ’ ένα πανί βρεγμένο με ξίδι τους κίτρινους λεκέδες που είχαν αφήσει τα πατημένα γαριδάκια στη μοκέτα. Κατάλαβε που μπήκα και χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει, ενώ έτριβε με μανία, είπε: «Καλά που έφυγαν όλες μαζί, να προλάβω να καθαρίσω». Αυτό ήταν! Τέρμα! Ως εδώ! Βγήκα πάλι έξω και κοπάνησα την εξώπορτα όσο πιο δυνατά μπορούσα.