Δε σας κρύβω, παιδιά, πως όταν έβλεπα, απέναντί μου, είκοσι παιδικά μάτια να με κοιτάζουν, έβλεπα μέσα σ αυτά, τη συνέχιση της ζωής, το θαύμα της ζωής, την ομορφιά της ζωής. Έβλεπα το θαύμα της άνοιξης, της ευτυχίας. Αυτά τα είκοσι, τα ζωηρά, τα πανέμορφα παιδικά μάτια, είχα πάντα στο νου μου. Κι όταν δεν με κοίταζαν. Κι όταν δεν τα είχα κοντά μου, απέναντί μου. Συχνά, όμως, στο νου μου, έρχονταν και ξαναέρχονταν τα εκατομμύρια μάτια των παιδιών της γης, που γύρισα. Άπειρες φορές, εκεί, στα ξένα, είδα παιδικά μάτια, είδα παιδικά βλέμματα, που μου ράγιζαν την ψυχή. Ανήμπορος να βοηθήσω, συχνά, καθόμουν, ανάμεσα, σε κάποια γωνιά και δάκρυζα.