Ο Παυσανίας γεννήθηκε σε μια εποχή που επικρατούσε η λεγόμενη Ρωμαϊκή ειρήνη. Οι εμφύλιοι πόλεμοι μεταξύ των ισχυρών ανδρών και φιλόδοξων στρατηγών της Ρώμης για την κατάκτηση της εξουσίας είχαν προ πολλού σταματήσει. Η τελευταία σύγκρουση στο Άκτιο (31 π.Χ.) μεταξύ του Γαΐου Οκταβιανού και του Μάρκου Αντωνίου έδωσε οριστικό τέρμα στις πολύνεκρες αυτές διαμάχες, από τις οποίες οι δυο τελευταίες διαδραματίστηκαν σε ελληνικό έδαφος, που από το 146 π.Χ. αποτελεί πλέον τμήμα της Ρωμαϊκής επικράτειας. Ο νικητής του Ακτίου Οκταβιανός Αύγουστος, που κυβέρνησε ως απόλυτος μονάρχης έως το θάνατό του (14 μ.Χ.) συγκέντρωσε σταδιακά όλες τις εξουσίες στα χέρια του, διαμορφώνοντας έτσι το μέχρι τότε δημοκρατικό πολίτευμα της Ρώμης σε ηγεμονικό με αρχηγό του κράτους, υπεύθυνο για την εσωτερική και εξωτερική πολιτική, τον Αυτοκράτορα. Τον 1ο αι. μ.Χ. τα σύνορα της αυτοκρατορίας θα φθάσουν προς βορρά μέχρι το Ρήνο και τον Δούναβη, προς δυσμάς στον Ατλαντικό, προς ανατολάς στον Ευφράτη και προς το νότο θα περιλάβουν όλη την παράκτια Αφρική με αρκετό βάθος ως την έρημο και την Αίγυπτο. Η Μεσόγειος θα καταστεί πλέον «ρωμαϊκή λίμνη». Η πρώτη εικοσαετία του 2ου αι. μ.Χ. θα βρει το αχανές ρωμαϊκό κράτος να κατέχει επιπλέον τη Βρετανία, βόρεια του Δούναβη τη Δακία (Ρουμανία), νοτιοανατολικά τη Μεσοποταμία (Ιράκ) και να εκτείνεται μέχρι τις ακτές της Κασπίας. Η ρωμαϊκή κατακτητική πολιτική έφθασε πλέον στο ανώτατο όριό της. Σκοπός των ρωμαϊκών λεγεωνών είναι στο εξής να φυλάττουν τα σύνορα της αυτοκρατορίας, ενώ στο εσωτερικό απλώνεται μια ειρήνη (pax Romana), που ευνοεί την ανάπτυξη του εμπορίου, αλλά και την καλλιέργεια του πνεύματος και των επιστημών.