Από μικρή με γοήτευε η ιστορία. Ένιωθα βαθιά συγκίνηση, όταν διάβαζα μερικά πράγματα γι αυτές, τις νεαρές υπάρξεις που θυσιάζονταν για το συμφέρον της χώρας και της οικογένειάς τους. Ήταν το άμεσο διαπραγματευτικό χαρτί του αυτοκράτορα πατέρα ή του πρίγκιπα αδελφού. Αδιαφορούσαν για τα όνειρά τους. Έπρεπε να υποταχτούν στη θέληση των δικών τους δίχως αντίρρηση. Για τις ξένες, που ήρθαν στην Ελλάδα ήταν πιο καλά τα πράγματα. Ζούσαν μες στην άνεση. Αποκτούσαν γνώσεις και καλούς τρόπους. Γνώριζαν έναν σπουδαίο πολιτισμό. Για τις δικές μας αρχόντισσες και πριγκίπισσες ήταν πολύ δύσκολες οι καταστάσεις. Βρέθηκαν ανάμεσα σε βάρβαρους λαούς κι απολίτιστους Δυτικούς. Εκπολίτισαν τις χώρες, όπου βασίλεψαν. Διέδωσαν τις τέχνες και τα γράμματα. Δεν ήταν εύκολη η ζωή τους ανάμεσα στους Τατάρους και τους Τουρκομάνους. Πεντάχρονες, δεκάχρονες και δεκαπεντάχρονες το πολύ ταξίδευαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, για να παντρευτούν άντρες συχνά πάρα πολύ μεγαλύτερους. Αρκετών καταστράφηκε η ζωή.