Τα δημοτικά τραγούδια ως ποιητικά δημιουργήματα, από την ίδια τη φύση τους, επικοινωνούν, μεταφέρουν κάποιο μήνυμα, άλλοτε απλή πληροφοριακή είδηση κι άλλοτε κάτι βαθύτερο που ανάγεται στον καθένα μας χωριστά να το νιώσει και να το ερμηνεύσει. Ο μύθος τού κειμένου, τόσο ως προς την αριστοτελική του έννοια όσο και ως υπο-κείμενο στοιχείο, υπόθεση διάχυτη, αποτελεί σημείο αναφοράς για το μελετητή. Αυτή καθεαυτή η φυσιολατρεία τού δημοτικού μας τραγουδιού αναδύει κάτι το βαθύτερα μυσταγωγικό και ιερό. Μέσω της περιπέτειας και της δοκιμασίας ο ήρωας μυείται σε νέους κόσμους, άγνωστους γι’ αυτόν κι ανάγεται σε ανώτερες πνευματικές σφαίρες. Εναπόκειται όμως στον καθένα μας να επανακαθορίσει τη στάση του απέναντι στο κείμενο τού δημοτικού τραγουδιού ως επικοινωνιακό μέσο τού τότε και του σήμερα. Ένα όμως είναι βέβαιο: Ο μελετητής - όποια κι αν είναι η στάση του απέναντι στο γραπτό, κυρίως, κείμενο τού δημοτικού τραγουδιού - μέσα από τη σημειολογική προσέγγιση και την ευαισθησία των χορδών τής ψυχής του ανοίγεται, περισσότερο ή λιγότερο στο θαυμαστό κόσμο τής δημοτικής μας ποίησης, των μηνυμάτων καθώς και των βιωμάτων της.