Η αδερφή μου ήταν μέλι στον πάγκο της κουζίνας, Κυριακή. Όπως η αγάπη. Δεν ξεριζωνόταν από τα χέρια, δεν γρατζουνιόταν από τα χείλη. Συγκροτούσε το θεμέλιο που έλεγα εγώ με την ελαφρότητα του πούπουλου και τη βαρύτητα του τσιμέντου. Ήταν τόσο μέσα μου, που ήταν και δεν ήταν άλλος άνθρωπος. Η αδερφή μου ήταν στο σώμα, στην καρδιά, στον πυρήνα, μια βαθιά εγγραφή. Έναν παράξενα ζεστό Ιούλιο στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ωδείου διεξάγονται εξετάσεις για το Δίπλωμα πιάνου. Η νεαρή πιανίστα, μπροστά από το μαόνι πιάνο Bluthner, διεκδικεί τον πολυπόθητο τίτλο, εκτελώντας ένα παράλληλο χρέος: να διηγηθεί την ιστορία της αδερφής της. Το Εμείς τρυπώνει μέσα στα κομμάτια του Μπαχ, του Σοπέν, του Μπετόβεν, δανείζεται δομικά σχήματα και μουσικές μορφές, αφηγούμενο την τούλινη ημιδιαφανή μεμβράνη μέσα στην οποία μεγάλωσαν οι αδερφές, το σχεδόν καλά και σχεδόν άσχημα του πατέρα, τα ονειρικά παιδικά παιχνίδια, για να καταβυθιστεί εν τέλει στη σταδιακή κατάρρευση της πολυαγαπημένης αδερφής, στον εσωτερικό, ταραγμένο της κόσμο. Μια διφωνική, ενίοτε πολυφωνική αφήγηση, με φόντο τη μουσική. Θα σας πω για τότε που όλα ήταν αλλιώτικα. Στις αρχές του κόσμου μας. Τότε, ο μπαμπάς και η μαμά -ο πατέρας και η μάνα- βρήκαν μια ρίζα.