Το έργο εξετάζει το ιδεολογικό υπόβαθρο της πολιτικής στην Ελλάδα, ιδίως το φαινόμενο του εθνικισμού και την επίδρασή του στη στάση της κοινής γνώμης και των πολιτικών ταγών της απέναντι σε διεθνή ζητήματα και εθνικές διεκδικήσεις, από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έως τη στρατιωτική δικτατορία του 1967. Εξηγεί πώς οι επανειλημμένες δημόσιες κινητοποιήσεις για τα λεγόμενα "εθνικά θέματα" αναπαρήγαγαν μια πολιτική κουλτούρα που συνδύαζε στοιχεία πελατειακής παράδοσης και θρησκευτικής πίστης με στερεότυπα εθνικής ταυτότητας και ετερότητας - στοιχεία που επιβίωσαν και στον 21ο αιώνα. Ο συγγραφέας αμφισβητεί καθιερωμένες υποθέσεις, όπως ότι ο ελληνικός αλυτρωτισμός ουσιαστικά τάφηκε στα ερείπια της Μικρασιατικής Καταστροφής του 1922, ή ότι ο ευρύτατα διαδεδομένος αντιαμερικανισμός στην Ελλάδα οφείλεται στην υποστήριξη της Ουάσιγκτον προς τη δικτατορία του 1967-74 και τη στάση της απέναντι στην τουρκική εισβολή και κατοχή στην Κύπρο. Με βάση ένα ευρύ φάσμα πηγών που περιλαμβάνουν τον ελληνικό Τύπο, τα πρακτικά της Βουλής, στοιχεία από τα αμερικανικά και βρετανικά αρχεία, καθώς και ιδιωτικά αρχεία προσωπικοτήτων, το βιβλίο περιγράφει και αναλύει την πολιτική κουλτούρα και την εθνική αυτοεικόνα των Ελλήνων σε μια κρίσιμη περίοδο για την πολιτική εξέλιξη της χώρας.