"... Σ αυτή τη συνομιλία ο Τάσος Μπίρης καλείται να αποσαφηνίσει τα ερωτήματα που αφορούν την πιστότητά του στο μοντερνισμό -την οποία ενίοτε χαρακτηρίζει ως "άπιστη πιστότητα"- διαλύοντας τις συγχύσεις που συχνά τον ανήγαγαν αδικαιολόγητα σε μια άτεγκτη και κατηγορηματική μορφή. Συνεπώς, ο Τ. Μπίρης προασπίζεται την επιλογή μιας αέναης ζωντανής πορείας του μοντερνισμού, του οποίου η ζωή αποτελεί εντέλει σύμφυτο στοιχείο, αλλά και διαχωρίζει τη θέση του από τους μετα-νεομοντέρνους αρχιτέκτοντες, φωτίζοντας τις αγεφύρωτες διαφορές, τις τεράστιες αποστάσεις που τον χωρίζουν από τις σημερινές αρχιτεκτονικές της επίφασης, της μόδας και της εικόνας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι απορρίπτει συλλήβδην τις νέες τάσεις, παρά τη ριζική αμφισβήτηση του ιδεολογήματος του "νέου", δεδομένου ότι επιχειρεί να τις προσεγγίσει, να τις διερευνήσει, προσδιορίζοντας ορισμένες αξιόλογες προτάσεις. Ενάντια στη "λεξιλαγνεία", τη ρητορική και την αυτοαναφορική ανάλυση ορισμένων αρχιτεκτόνων, προτείνει τη ριζοσπαστικότητα της αρχιτεκτονικής πρότασης, τον ενστόχαστο σχεδιασμό και την προτεραιότητα της σύνθεσης, της υλικότητας και της "φυσικής του χώρου", ως αντιστάθμισμα των εννοιολογικών δανείων και των μεταφορών του λόγου. Επιπλέον, θα πρέπει να επισημάνουμε το γεγονός ότι επιλέγει, σε μια εποχή που εντέλλεται τα κελεύσματα των παγκοσμιοποιημένων αρχιτεκτόνων, να αντισταθεί, να υποδείξει άλλες διαδρομές, όταν ακόμη και οι θαυμάσιες λέξεις της αντίστασης ή της πολεμικής ακυρώνονται ή μηδενίζονται..."