Πού βρίσκονται τα σύνορα της επιστήμης; Πάρα πολύ μακριά από εμάς και την εποχή μας, διατείνεται ο νομπελίστας Robert Laughlin, τόσο ώστε είναι φαιδρό να μιλάμε για "το τέλος της επιστήμης". Έχουμε απλώς φτάσει στο τέλος ενός ορισμένου είδους αναγωγιστικής σκέψης. Αντί να αναζητούμε τελικές θεωρίες, μας λέει, πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας στον κόσμο των αναδυόμενων ιδιοτήτων -ιδιοτήτων όπως η σκληρότητα και το σχήμα ενός κρυστάλλου, που είναι αποτέλεσμα οργάνωσης μεγάλου πλήθους ατόμων. Οι θεμελιωδέστεροι νόμοι της φυσικής, όπως οι νόμοι του Νεύτωνα ή της κβαντικής μηχανικής, συνεχίζει, είναι στην πραγματικότητα αναδυόμενοι. Είναι ιδιότητες μεγάλων συγκεντρώσεων ύλης, και η ακρίβειά τους, όταν εξετάζονται προσεκτικά, εξαφανίζεται. Ο Laughlin στο "Ένα διαφορετικό σύμπαν" μάς δείχνει γιατί πρέπει να αλλάξει κάθε μας σκέψη για τους θεμελιώδεις νόμους της φύσης και γιατί τα μεγαλύτερα μυστήρια της φυσικής δεν βρίσκονται στα άκρα του Σύμπαντος αλλά δίπλα μας. Μας πηγαίνει σε έναν κόσμο -τον δικό μας- όπου ο κενός χώρος πρέπει να θεωρείται ενός είδους στερεά ύλη, όπου ο ήχος έχει κβάντα όμοια με εκείνα του φωτός, όπου υπάρχουν πολλές φάσεις της ύλης και όχι τρεις, όπου το μέταλλο μοιάζει με υγρό ενώ το υπερρευστό ήλιο θυμίζει περισσότερο στερεό. Είναι ένα σύμπαν το οποίο βρίθει από φαινόμενα που περιμένουν να τα ανακαλύψουμε. Ένας απίστευτα όμορφος και μυστηριώδης νέος κόσμος.