"Δεν πήγαμε στην Κυβέρνηση για να κάνουμε την επανάσταση από εκεί, ούτε με την ελπίδα να μπορούμε να της είμαστε πιο χρήσιμοι από τις κυβερνητικές θέσεις ελέγχου. Η επανάσταση γίνεται στο εσωτερικό των μεγάλων μαζών του λαού, στις οικονομικές οργανώσεις των εργατών, στις νέες ηθικές και υλικές δημιουργίες τους. Πήγαμε στην Κυβέρνηση γιατί είχαμε μια κυρίαρχη ανησυχία: να θέσουμε όλους τους πόρους, όλη μας την ενέργεια, όλες τις δυνατότητες της χώρας, στην υπηρεσία του πολέμου, τον οποίο θεωρούσαμε ιερό. Διότι ήταν ένας πόλεμος του λαού ενάντια σε αυτούς που είχαν εξεγερθεί για να τον υποτάξουν σε μια σκλαβιά ακόμα χειρότερη από αυτήν που ήδη υπέφερε. Μια στάση όμως που δεν έχει καμιά αυταξία και που υπό συγκεκριμένες συνθήκες μπορεί να δικαιολογηθεί -καθώς δεν ανήκουμε στην πλευρά των οπαδών ενός άγονου δογματισμού- δεν μπορεί να μετατραπεί σε μόνιμη φιλοδοξία, σε προφανή απόκλιση. Δεν πρέπει να μπερδεύουμε αυτό που μπορεί να μας υπερβεί ως υποκείμενα και ως μέλη μιας οργάνωσης με αυτό που ενδιαφέρει θεμελιωδώς ολόκληρο τον λαό σε όλες του τις οργανώσεις και σε όλα του τα κόμματα: την πραγματική πρόοδο, την ευημερία, την ευτυχία, την ελευθερία."