"Άνοιξα την πόρτα της σουίτας. Ο Αντόνιο δεν είχε κλείσει τις δίφυλλες πόρτες ανάµεσα στα σαλόνια µας, κι είδα µια σχισµή φως κάτω από την πόρτα της κάµαράς του. Έκανα ένα βήµα µέσα στο σκοτεινό δωµάτιο κι έκλεισα σιγά την πόρτα πίσω µου. Είδα το σακάκι πάνω στην πολυθρόνα, πήρα το πορτοφόλι και ξανάβαλα τη φωτογραφία στη θέση της και το σακάκι στην πολυθρόνα. Και τότε, ακούω: Το τρίξιµο του κρεβατιού, τη ζωική και ρυθµική οιµωγή του σοµιέ, τη φωνή µιας γυναίκας που µου είναι άγνωστη, τη φωνή της Ιρέν, µια φωνή που βογκάει, που πνίγει µια κραυγή αλλά µετά δεν µπορεί να την κρατήσει άλλο µέσα της, σαν κραυγή πόνου, κι ύστερα µια µπάσα ανδρική φωνή, αγνώριστη, που ψιθυρίζει τεράστιες λέξεις, λέξεις των στιγµών εκείνων που κανείς ποτέ δε θα πρεπε ν ακούει, που ούτε µπορώ να τις µεταγράψω εδώ. Μένω εκεί, όρθιος, άλαλος, κεραυνοβοληµένος, είµαι ο φαντάρος που τρεκλίζει, ακόµα όρθιος, ο φαντάρος που τον έχει ξεκοιλιάσει µια οβίδα, που δεν έχει καταλάβει ακόµα πως είναι νεκρός". Το "W" είναι μία γραμμή τραμ στη Λισαβόνα που έπαιρνε ο Αντόνιο όταν ήταν παιδί για να πάει στο σχολείο. Μετά από δέκα χρόνια απουσίας, ο Αντόνιο επιστρέφει στη Λισαβόνα ως φωτογράφος και συναντά τον Βενσάν με το οποίον θα συνεργαστεί για ένα άρθρο της εφημερίδας στην οποία εργάζονται και οι δύο. Όταν ήταν ακόμα παιδί, ο Αντόνιο είχε συναντήσει ένα κορίτσι, την Πάτα, με την οποία είχε ζήσει τον μυθικό και αμάραντο έρωτα της πρώτης του νιότης, ένα όνειρο που κατέρρευσε, θύμα των πραγματικών συνθηκών της ζωής. Ο Βενσάν, για τους δικούς του κρυφούς λόγους, θέλει να ξαναβρεί την Πάτα, να γιατρέψει την ανοιχτή πληγή στην ψυχή του Αντόνιο κι έτσι να μπορέσει να κλείσει και τις δικές του ερωτικές πληγές. Αν όμως τα τραμ κινούνται πάνω σε ράγες, οι ζωές των ανθρώπων συνηθίζουν να εκτροχιάζονται και να παίρνουν αναπάντεχη τροπή...