Άξαφνα η πνοή του Θείου κρούει την σιωπή στον άσβεστο βωμό της καρδιάς μου. Ένας αθέατος κόσμος παρελαύνει έμπροσθεν των οφθαλμών, αναμερίζει κάθε δισταγμό και ωθεί το χέρι να καταγράψει τους ήχους που σιωπηλά ανέμεναν την έκφρασή τους. Ο δημιουργικός ήχος της σιωπής ξεδιπλώνεται… Οι ψίθυροι ξεπηδούν, γίνονται φθόγγοι, συλλαβές, λέξεις, οι ιδέες ζωντανεύουν. Κατάθεση, ομολογία, προσευχή στον έναν και μοναδικό έρωτα της ψυχής μου. Αυτόν που ανατέλλει την αυγή και μ’ ανθούς ανάλαφρους ευωδιάζει την καρδιά μου, αγγίζοντας το τέλειον, κοινωνώντας το άναρχο μυστήριο της Ζωής.