Δεκαπέντε χρόνια μετά την πρώτη έκδοσή του, το μυθιστόρημα του Γιώργου Αλεξανδρινού, "Ένας έλληνας φοιτητής αυτοκτόνησε στο Παρίσι", φαντάζει σήμερα περισσότερο επίκαιρο. "Για τη δική μου υπηρεσία τα πράγματα δεν έχουν έτσι. Εμείς πρέπει να βρούμε τους λόγους. Να καταλάβουμε. Γιατί αυτοκτόνησε ένας Έλληνας στο Παρίσι; Οι λόγοι δεν μπορεί παρά να είναι ευρωπαϊκοί. Όπως ξέρετε, η Ελλάδα είναι η πλέον προβληματική χώρα της ΕΟΚ." [σελ. 26] "Διαβάζω την έκθεση "Οι Έλληνες στην Ευρώπη". Από τα μυστικά αρχεία της Europolice. Ο επιθεωρητής μού την εμπιστεύθηκε για να διασκεδάσω, όπως ο ίδιος είπε. Το ειρωνικό του χαμόγελο ζωγραφίστηκε πάλι στα χείλη του. Μάλιστα για χρόνο μεγαλύτερο απ όσο θα έπρεπε. Εγώ, διαβάζοντας όλα εκείνα που οι υπάλληλοι της ΕΟΚ έχουν συντάξει για την Ελλάδα, σκέφτηκα πρώτ απ όλα ότι όλοι ετούτοι πληρώνονται πολλά για ένα μέτριο αποτέλεσμα." [σελ. 301] "Κατόπιν σκέφτηκα πως θα έπρεπε να γελάσω, για να κάνω το χατίρι του επιθεωρητή ή να λυπηθώ. Να λυπηθώ όμως κάποιον, όχι να λυπηθώ εγώ μόνος μου. Ναι, αλλά ποιον; Τους Έλληνες ή τους Ευρωπαίους; Αφού οι Ευρωπαίοι γράφουν αυτά που γράφουν για μας, στην έκθεσή τους, αλλά και στον τύπο τους, γιατί μας πήραν μαζί τους;" [σελ. 302] "Δεν έχω ακόμη καταλάβει ολότελα γιατί η Ευρώπη δέχτηκε στην αγκαλιά της την Ελλάδα. Κλίνω μάλλον στην άποψη της απόδοσης αυτών των ρεκόρ. Χρειαζόταν ένα εξιλαστήριο θύμα. Μια χώρα με αρνητικές στατιστικές." [σελ. 303]