Το Σεπτέμβρη του 92 διηγήθηκα στο χαρτί την πρώτη μου ιστορία. Δούλευα κάποιο μάρμαρο και κάθισα να κάνω κάνα τσιγάρο. Χαζεύοντας τη δουλειά μου, είδα πολλά μικρά βιαστικά πραματάκια να ξεχειλίζουν απ την πέτρα κι αγανακτισμένα να με αναγκάζουν να τα κάνω γράμματα. Ήταν τα ίδια που άλλες φορές με αναγκάζουν να τα κάνω σχέδιο. Από τότε, όποτε τους καπνίζει, σαν κομάντος, χτυπάν και φεύγουν, αφήνοντάς μου, κοντά στο πρωί, ένα μεγάλο τασάκι αποτσίγαρα. Είναι αληθινές ιστορίες. Τόσο αληθινές, όσο τα πολλά μικρά βιαστικά πραματάκια που ξεχειλίζουν απ όπου τους αρέσει, σαν νιώσουν ασφυχτικά καταχωνιασμένα.