Για ποιούς λόγους μια παράταξη ή ένα πολιτικό κόμμα στρέφεται στο παρελθόν και το εντάσσει στην ρητορική του; Με ποιά κριτήρια επιλέγεται ένα ιστορικό γεγονός για να θεσμοθετηθεί ως εθνική επέτειος; Έχει σημασία για μια παράταξη ο τρόπος με τον οποίο τόσο οι ψηφοφόροι της όσο και οι ψηφοφόροι των αντίπαλων πολιτικών σχηματισμών θυμούνται ή ερμηνεύουν το παρελθόν; Εν τέλει, η στρατηγική των κομμάτων επηρεάζεται από τη συλλογική μνήμη; Οι συγκρούσεις της δεκαετίας του 1940 διαίρεσαν την ελληνική κοινωνία και δημιούργησαν πολύ ισχυρές παραταξιακές ταυτίσεις. Η Κατοχή, η Αντίσταση και ο Εμφύλιος επιβίωσαν στο λόγο των πολιτικών κομμάτων πολλά χρόνια μετά τη λήξη των ένοπλων συγκρούσεων τον Αύγουστο του 1949. Η Δεξιά, το Κέντρο και η Αριστερά μίλησαν για το διαιρετικό παρελθόν και το ρόλο που διαδραμάτισαν την κρίσιμη δεκαετία μέσα από τρεις διαφορετικές και ανταγωνιστικές μεταξύ τους αφηγήσεις. Το παρόν βιβλίο παρακολουθεί τη συγκρότηση και την εξέλιξη αυτών των αφηγήσεων στο ταραγμένο μετεμφυλιακό πολιτικό κλίμα. Η επίκληση ή η αποσιώπηση ορισμένων από τα γεγονότα και η τελετουργική τους μνημόνευση μέσα από την καθιέρωση εθνικών επετείων ή ανεπίσημων εορτασμών, συνιστούν από την πλευρά των πολιτικών ελίτ προσπάθεια διαμόρφωσης και, ως ένα βαθμό, ελέγχου της συλλογικής μνήμης. Εν κατακλείδι, η χρήση του παρελθόντος αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο του πολιτικού λόγου και της στρατηγικής των κομμάτων.