Σ αυτόν που τάχθηκε στη διακονία μιας τέχνης, η πρόσβαση στους χώρους και των άλλων αδελφών τεχνών είναι θεμιτή, φθάνει να του είναι δυνατή, πολύ περισσότερο όταν ο χρόνος που ως τώρα έχει διανύσει στη ζωή, του έχει δώσει τόσο την ευκαιρία να συναντήσει πολλά στο κύλημά του, όσο και την ανάλογη πείρα, εκείνη που του επιτρέπει κατά το δυνατό να τα αξιοποιήσει. Πάντα κυριαρχούσε μέσα μου η ανάγκη να προστρέχω σε προτροπές ή συστάσεις τέχνης για τη διατύπωση κάθε σκέψης μου, ή και, το κυριώτερο, αντίστροφα, να ωθούμαι από κάποια σκέψη για τη δημιουργία της τέχνης μου. Δηλαδή, ενεργούσα «...ενθείς τη σκέψει τέχνην» ή καί «...ενθείς τη τέχνη σκέψιν», σύμφωνα με την αριστοφάνεια φράση στην κωμωδία «Βάτραχοι». Η τέχνη είναι αναγκαία στη διατύπωση κάθε σκέψης, τόσο για τον εξωραϊσμό και την καλλιέπειά της, όσο και για τη σαφήνεια της έκφρασης, σύμφωνα και με τη θέση του Αριστοτέλη στη «Ρητορική» του, κατά την οποία το κείμενο θα πρέπει να διαβάζεται εύκολα και να είναι καταληπτό, -«δει ευανάγνωστον είναι το γεγραμμένον και εύφραστον-». [...]