Οι συζητήσεις κι οι αντιπαραθέσεις για τον Εμφύλιο έχουν τη δική τους μακριά ιστορία. Μια σειρά θέματα και πτυχές της περιόδου έχουν απασχολήσει τον κόσμο της αριστεράς και πολύ ευρύτερα ιστορικούς και κόμματα. Πολλές φορές μοιάζει με κυκεώνα γεμάτο αναφορές σε πρόσωπα και καταστάσεις τυλιγμένα στην αχλύ του χρόνου. Το βιβλίο είναι μια προσπάθεια να μπουν αυτά τα θέματα σε μια "σειρά", όχι απαραίτητα αυστηρά χρονολογική. Μετά το 1949, με το κίνημα φιμωμένο, οι νικητές του Εμφυλίου έγραψαν την ιστορία όπως ήθελαν. Οι αγώνες του κόσμου εξαφανίστηκαν και έμεινε μόνο ο "κομμουνιστικός δάκτυλος" που προσπαθούσε με το ζόρι να σύρει την Ελλάδα στο ανατολικό μπλοκ. Όμως, η ταξική αντιπαράθεση εκείνων των χρόνων της δεκαετίας του 40, δεν είχε μόνο δυο πρωταγωνιστές, την ηγεσία του ΚΚΕ από την μια και την άρχουσα τάξη με τους ιμπεριαλιστές προστάτες της από την άλλη. Ο τρίτος πρωταγωνιστής ήταν το ίδιο το μαζικό κίνημα, με τις πολιτικές εμπειρίες, την "εκπαίδευση" που είχε αποκτήσει από τις μάχες των δεκαετιών του 20 και του 30, την αυτοπεποίθηση και το ριζοσπαστισμό του. Αλλά τα κινήματα δεν έχουν πάντα "τις ηγεσίες που τους ταιριάζουν". Αυτή ήταν η τραγωδία της Αντίστασης και κατ επέκταση του Εμφυλίου Πολέμου. Ένα κόμμα που ήδη από το 1934 είχε τη λανθασμένη πολιτική του σταλινικού ρεφορμισμού, της ταξικής συνεργασίας για τη μεταρρύθμιση του ελληνικού καπιταλισμού, βρέθηκε επικεφαλής ενός κινήματος που ασφυκτιούσε στα όρια αυτής της πολιτικής. Το αποτέλεσμα ήταν η συντριβή. Η πορεία από τα ύψη της νίκης στα βάραθρα της ήττας είναι το θέμα αυτού του βιβλίου.