Ο Μάκης Θεοφυλακτόπουλος είναι ένας ζωγράφος που μπορεί να αποδίδει την ερωτική πράξη σαν ένα επεισόδιο θανάτου και τολμάει να ζωγραφίσει τους νεκρούς ακόμα και όταν εκείνοι δεν έχουν πεθάνει. Νομίζω πως σπάνια συμβαίνει να συμπίπτει τόσο πολύ το έργο με τη ζωή ενός καλλιτέχνη, εν προκειμένω ενός ζωγράφου, όπως συμβαίνει με τον Θεοφυλακτόπουλο. Έναν άνθρωπο εκρηκτικά βίαιο -κατά την ίδια την ομολογία του- αλλά και απίστευτα τρυφερό, απόλυτο, αλλά και έτοιμο να αναγνωρίσει το λάθος του, κακό και με τους άλλους και με τον εαυτό του, αλλά και ακριβοδίκαιο και ικανό να μοιραστεί με τον διπλανό του ακόμη και το τελευταίο του χαρτονόμισμα. Παθιασμένος, ευσυγκίνητος, ριψοκίνδυνος, λάτρης της ταχύτητας -δηλαδή της φυγής με κάθε κόστος- μανιακός της περιπέτειας, συγχρόνως παράφορος της στιγμής, καχύποπτος προς κάθε μορφή αθανασίας, ασυμβίβαστος, αντικομφορμιστής, αριστερός που δεν φοβάται να πει μπράβο σ'' έναν δεξιό, αναρχικός και συγχρόνως πειθαρχημένος και ακριβής, παθιασμένος μ'' εκείνη τη σκοτεινή ύλη που όμως δύναται να μεταμορφωθεί σε πνευματικό γεγονός και ερωτευμένος, τέλος, με την απόλυτη ζωγραφική, σε βαθμό ώστε να μην την έχει απατήσει ποτέ.