Στη "Θεία Κωμωδία" ο Δάντης έχει περιγράψει τις κακές ψυχές των "δόλιων συμβούλων" και των διεφθαρμένων πολιτικών σαν μικροσκοπικά φώτα (lucciole) που σαλεύουν στον όγδοο κύκλο τηςrnΚόλασης, πολύ μακριά από το μέγα και μοναδικό φως (luce) που καταυγάζει τον Παράδεισο. Η νεωτερική ιστορία φαίνεται πάντως να έχει αντιστρέψει το δαντικό σύμπαν: οι δόλιοι σύμβουλοι και οι διεφθαρμένοι πολιτικοί κυκλοφορούν θριαμβευτικά υπό τις δέσμες του μεγάλου φωτός (του τηλεοπτικού, λόγου χάριν), ενώ οι λαοί ανίσχυροι πλανιόνται στο σκοτάδι, όμοιoι με πυγολαμπίδες (lucciole). Ο συγγραφέας του ανά χείρας βιβλίου Ζωρζ Ντιντί-Υμπερμάν, φιλόσοφος και ιστορικός τέχνης, δεν διανοείται να αμφισβητήσει την πολιτισμική έκπτωση της εποχής μας αρνείται όμως ναrnπροσυπογράψει τον ανέκκλητο χαρακτήρα της και, κυρίως, τη θεώρηση της σημερινής πραγματικότητας με όρους Αποκάλυψης. Οι πυγολαμπίδες, υποστηρίζει, έχουν απλώς εξαφανιστεί από το οπτικό πεδίο εκείνων, οι οποίοι δεν είναι πια στη σωστή θέση ώστε να τις δουν να εκπέμπουν τα φωτεινά σινιάλα τους. Και οι εικόνες -φτάνει να τις στοχαστούμε αυστηρά και ταπεινά, ως εικόνες-πυγολαμπίδες- ανοίγουν σίγουρα τον δρόμο για μια τέτοιας μορφής αντίσταση.