«Οι φίλοι μου οι συγγραφείς, ποιητές, κινηματογραφιστές, θεατράνθρωποι, ζωγράφοι, μουσικοί κ.ά. όταν έρχεται η στιγμή να δημοσιοποιήσουν το πόνημά τους, αγχώνονται· μερικοί παίρνουν… ηρεμιστικά, άλλοι το παρακάνουν και πίνουν μανιωδώς, άλλοι χάνουν τον ύπνο τους από την αγωνία και το στρες… Θα πρέπει να κατανοήσουμε πως ό,τι είναι ένα βιβλίο για τον συγγραφέα-ποιητή, είναι και για τον μουσικό το cd, για τον θεατράνθρωπο η πρεμιέρα τής παράστασης, για τον ζωγράφο η έκθεση στην γκαλερί κ.λ.π. Είναι η ολοκλήρωση ενός δημιουργικού κύκλου επίπονου, χρονοβόρου και έντονης πνευματικής προσπάθειας, η οποία καταλήγει σε μια τελεία και το έργο παραδίνεται στην… αιωνιότητα. Και πράγματι, αν το σκεφτούμε βαθύτερα η τελική τελεία σηματοδοτεί και το τελευταίο στοιχείο της δημιουργικής ανάπτυξης του ολοκληρωμένου έργου. Καμία άλλη παρέμβαση. Δηλαδή, ένα ηχογράφημα, ένα εκδοθέν βιβλίο, μια ταινία, ένας αγορασμένος πίνακας, είναι τετελεσμένα γεγονότα και χαρακτηρίζουν οριστικά τον δημιουργό, τουλάχιστον έως την επόμενη δημιουργία του. Και εξηγούμαι: άρχισα να ηχογραφώ από το 1964 δικά μου τραγούδια. Οι δίσκοι μου κυκλοφορούν από τότε, και προστέθηκαν και άλλοι δίσκοι μέσα στο πέρασμα του χρόνου (50 χρόνια plus!) Σήμερα, ό,τι ακούω είναι, βέβαια, δημιουργήματά μου περασμένου χρόνου και οποιεσδήποτε ανανεωτικές σκέψεις κι αν έχω, δεν μπορώ παρά να συμφιλιωθώ με το παλαιότερο ηχογράφημα που ανήκει πλέον στην… Ιστορία. Κάθε νέα ιδέα, ανανέωση υλικού, ερμηνευτική τοποθέτηση, είναι άνευ σημασίας, αφού το έργο έχει πλέον αποτυπωθεί και θα ισχύει αέναα…»