Ο Ανδρέας Στάικος, με τις "Επικίνδυνες μαγειρικές" του, μέσα από τον κόσμο των γεύσεων μας παρασύρει σε μαιάνδρους από ερωτικές ίντριγκες, διαποτισμένες από την ελευθεριότητα και τη λεπτολογία του 18ου αι. Μέσα σε δεκαεφτά γεύματα χτίζει μία σύγχρονη αθηναϊκή ιστορία, οικεία, ελαφριά, θεατρική, αστεία και παιγνιώδη που αφηγείται τα ερωτοπαίγνια της Νανάς με τους δύο εραστές της, τον Δημήτρη και τον Δαμοκλή. Μέσα σε δεκαεφτά κεφάλαια μας καλεί να αντιμετωπίσουμε τη γαστρονομία όχι μόνον ως μία τέχνη και μία απόλαυση καθ εαυτές αλλά ως τον προθάλαμο, τον προϊδέαση ή τη μεταφορά άλλων αισθησιακών απολαύσεων. "[...] Ωσάν ποίημα προσφιλές, κατ απομίμηση αρχαίου προτύπου, με τον τρόπο των Carmina του Οράτιου, ο Ανδρέας Στάικος συνθέτει με εικόνες και συνταγές την ακραία ερωτική ελευθεριότητα, οι ποικίλες όψεις της οποίας, έκσταση, ζήλια, τεχνάσματα, έριδες και πείσματα, επικαλούνται με απόλυτη συνέπεια τα αντίστοιχα εδέσματα. Η αίσθηση της πληρότητας ή της στέρησης που γεννούν στις ψυχές τα παιχνίδια του πάθους, εκφράζονται εδώ εξ αποστάσεως, όπως στον Μαριβώ ή τον Λακλό, τους οποίους ο συγγραφέας έχει μεταφράσει στα ελληνικά (Εκδόσεις Άγρα). "Ο Έρως είναι ένας παίκτης που δεν θα πρεπε να τον παίρνουμε εντελώς στα σοβαρά. Από αυτή την κάπως φορμαλιστική θέση εφορμά ο Ανδρέας Στάικος, συνδυάζοντας κάθε ερωτική περίπτυξη με τις δέουσες όσο και απολαυστικότατες γαστριμαργικές αντιστοιχίες. Ο συνδυασμός αυτός, καθώς διατείνεται ο συγγραφέας, εγγυάται, και μόνον αυτός, το αριστείον της μαγειρικής τέχνης. Μία μαγειρική του θυμικού, η επιτυχία της οποίας εξαρτάται από τη διάθεση, την ερωτική διάθεση, αν όχι από το ερωτικό πάθος." (J.-C. Ribaut, Le Monde)