Ευχαριστημένοι λοιπόν οι άνθρωποι και γεμάτοι σεβασμό που τρώνε ψωμί κάθε μέρα, όμως οι Επικούρειοι τολμούν να λένε ότι δεν γνωρίζουμε αν υπάρχει η θεά Δήμητρα ή η κόρη της η Περσεφόνη ή ο Πλούτωνας. Για να μην πω, ότι ενώ απολαμβάνουν τη νύχτα και τη μέρα και τις εναλλαγές του έτους και των άστρων και της θάλασσας και της γης και τις αλληλεπιδράσεις των ανθρώπων, αυτοί οι Επικούρειοι δεν συνέρχονται με τίποτα από αυτά. Αλλά ζητούν μόνο να ξεράσουν το πρόβλημά τους και αφού γυμνάσουν το στομάχι τους να πάνε στην τουαλέτα. Μα τί λένε άραγε; Και γιατί; Και προς ποιούς τα λένε όλα αυτά; Και το τί θα γίνει με όλα αυτά τα θέματα που σας είπα, καθόλου δεν ασχολούνται. Μήπως κάποιος ευγενής νέος, αν ακούσει αυτούς του λόγους, δεν θα πάθει κάτι εξαιτίας αυτών; Και δεν θα χάσει τους σπόρους της ευγενείας; Μήπως δεν προσφέρουν αφορμή, σε κάποιον που μοιχεύει και να μην ντρέπεται για όλα όσα κάνει; Μήπως αυτοί που ασχολούνται με τα δημόσια πράγματα, δεν θα αρχίσουν τις μηχανοαρραφίες εξαιτίας αυτών των λόγων; Μήπως κάποιος, εξαιτίας αυτών των λόγων, αποκτήσει το θράσσος να αδιαφορεί για τους γονείς του; Τι λοιπόν είναι για σένα, Επίκουρε, το αγαθό και τι το κακό; Τι είναι το αισχρό ή τι είναι το καλό; Αυτά που μας λες εσύ ή εκείνα που σου λέω εγώ; Πες μας, ποια είναι λοιπόν; Ακόμα εξαιτίας αυτών των λόγων μου, ποιος προσπαθέι να διαφωνήσει σε κάτι; Ή να ζητήσει τον λόγο; Ή να δώσει εξηγήσεις; Ή να αλλάξει γνώμη; Μα τον Δία, πολύ περισσότερο θα μπορούσε να ελπίσει κανείς ότι θα μετέπειθε τους κίναιδους ή τους εντελώς τυφλούς ή κουφούς, παρά εσάς.