H Ελένη Βελέντζα κινείται με σταθερά και σίγουρα βήματα στο ποιητικό τοπίο όπου ο έρωτας σε ποικίλες εκφάνσεις πρωτοστατεί, με μια μοντέρνα νοσταλγικότητα. Ο λυρισμός ξεχειλίζει ορμητικά, το ζώο γίνεται άνθρωπος και ο άνθρωπος ζώο, σε έναν αέναο χορό των ενστίκτων που αντιμετωπίζουν την σύγχρονη (ή διαχρονική;) πραγματικότητα. XXVI Δικιά του. Όπως την ιδρωμένη κερασιά κάνει κρυφά το σκοτάδι της άνοιξης. Όπως το μέτωπο της μάχης, τον αγώνα. Κραυγή / τη λέξη που την καταδέχτηκε. Όπως το Φούτζι, το χιόνι. Κι ο άνθρωπος, τον λόγο ύπαρξής του. Την έκανε δικιά του.