Η μουσική δίπλα μου, μετά από μια μικρή παύση, άρχισε να παίζει το αγαπημένο μου κομμάτι των Rolling Stones, το Angie. Οι νότες ξεχυθήκαν από την ηλεκτρονική συσκευή που είχα δίπλα μου και γέμισαν την ατμόσφαιρα με τη μαγευτική μελωδία. Αυτό ήταν κάτι που μόνο εγώ το ήξερα. Ποτέ δεν είχα πει σε κανένα για ποιο λόγο εκστασιαζόμουν όταν άκουγα την βραχνή φωνή του Mick να τραγουδάει αυτό το τραγούδι. Δεν ξέρω αν η παγωμένη πανσέληνος επηρέαζε τις αισθήσεις μου ή έφταιγε κάτι άλλο. Λίγο πριν το φεγγάρι κρυφτεί πίσω από ένα σύννεφο, που με λαγνεία προσπαθούσε να το αγκαλιάσει, το παρατήρησα με προσοχή. Πάλευε και στο τέλος κατάφερε να ξεφύγει από το λάγνο αγκάλιασμα. Η συλλογή διηγημάτων αντλεί έμπνευση (κατά κύριο λόγο) από τις πανσελήνους και τα μυστηριώδη ονόματά τους – του λύκου, της φράουλας, του σκουληκιού, του ελαφιού, του οξυρρύγχου, της παγωμένης πανσελήνου. Ο συγγραφέας, βαθιά επηρεασμένος από την ατμόσφαιρα και το συμβολισμό κάθε φεγγαριού, καταγράφει στιγμές, συναισθήματα και εσωτερικά τοπία που γεννιούνται ή κορυφώνονται κάτω από το φως τους. Οι ιστορίες γίνονται καθρέφτης ανθρώπων και εποχών, με το σεληνόφως να αποκαλύπτει όσα η μέρα αφήνει κρυμμένα.