Στο βιβλίο αυτό ο συγγραφέας επιχειρεί μια ανανεωμένη, εκσυγχρονισμένη εργασιοκεντρική θεώρηση προκειμένου να αποσαφηνιστούν οι καινοτομίες που έχουν επέλθει στις εσωτερικές δομές της μεταπολεμικής Ελλάδας και στις μορφές διεθνοποίησης της οικονομίας της και πιο ειδικά στην εξακρίβωση του βάρους που κατέχουν οι σχετικοί με τη -μισθωτή κυρίως- εργασία θεσμοί. Το πρώτο μέρος εξετάζει τις διαπλοκές της κρίσης στην οικονομία και της κρίσης στις εργασιακές σχέσεις. Το δεύτερο μέρος αναφέρεται σε ζητήματα συνθηκών εγασίας και εργασιακού περιβάλλοντος, με τα οποία οφείλει καταρχήν να αναμετρηθεί η όποιας απόχρωσης προσπάθεια "αποενοχοποίησης" του εκσυγχρονισμού. Το τρίτο μέρος εξετάζει πλευρές της κινητικότητας του εργατικού δυναμικού, δίνοντας βάρος στις ενδιάμεσες, μεταξύ απασχόλησης και ανεργίας καταστάσεις. Το τελευταίο μέρος ασχολείται με το κοινωνικό και παραγωγικό καθεστώς της ειδικότητας στην ελληνική οικονομία, αναλύει τα βασικότερα προβλήματα των διασυνδέσεων εργασίας και εκπαίδευσης και εξετάζει τους διαμορφούμενους μηχανισμούς κατάρτισης και επιμόρφωσης.