Από τα παμπάλαια χρόνια η ομοφυλοφιλία θα υπήρξε μία παρά φύση λύση της συνουσιακής γενετήσιας επιταγής της παντοκρατόρεισας Φύσης. Ώστε δε δυνάμεθα να αμφισβητήσουμε ότι του φαινομένου τούτου η παρουσία, χρήση και συνήθεια δηλώνεται στις αρχαίες και βέβαια στις πλέον αρχέγονες συνανθρώπινες κοινωνίες. Τις αναγκαστικά μάλιστα σχηματισμένες για την αντιμετώπιση πάμπολλων απειλών, από φυσικά φαινόμενα και από ισχυρότερα του ανθρώπου ζώα και πειναλέα. Αν και βαθύτατα αισθάνομαι την ανάγκη να πιστεύω ότι ο άνθρωπος, πλέον συναισθηματικός, από τα πρώτα έτη της επί γης παρουσίας του, ασφαλώς θα αγκαλιάστηκε και θα συνδέθηκε με τρυφερότητα και ορθότητα ετεροφυλόφιλη, κατά φυσική επιταγή της δημιουργίας απογόνων. Και μάλιστα εφόσον καμία έγνοια δε θα τον προβλημάτιζε για τον περιττόν αριθμό γεννήσεων, αφού η ζωή πραγματωνόταν σε σπηλιές, δάση ή κουφάλες δέντρων και τη μέριμνα για την εύρεση τροφής, από τα μικράτα τους, αναλάμβαναν τα ίδια του γεννήματα· ως παραδειγματιζόμαστε από τα ζώα, μέχρι σήμερα. Όταν αργότερα, πολύ αργότερα έστρεψε τη γενετήσια του ορμή και πράξη προς την ομοφυλοφιλία και, το αισχρότερο, προς την παιδεραστία, όλοι οι υψηλόνογοι στοχαστές των αρχαιόχρονων ιστορικών εποχών όχι μόνον κατεδίκασαν απλά και την ομοφυλοφιλία και την παιδεραστία, αλλά μελετούμε και τους σκληρά καταδικαστικούς τους Νόμους, με τους οποίους άμείλιχτα τις πολέμησαν. Μεταξύ των πρώτων για τούτο υπήρξαν οι Έλληνες. Οι αρχαίοι, αλλά και της όποιας διαχρονικής τους ιστορίας, καθώς μας μαρτυρούν τα διασωσμένα κείμενα. Σήμερα η ερωτική συμπεριφορά των ατόμων υπόκειται στις προσωπικές τους επιλογές, συχνότατα και ακατάκριτα, αν όχι και βραβευτικά. Σφυρηλατούν όμως τη συνειδησιακή μας ακοή τα λόγια του Πλάτωνα (428-347 π.Χ.) από το "Νόμοι" του 838Ε-839Β: "...τούτον τον νόμον έχοιμι του κατά φύσιν χρήσθαι τη της παιδογονίας συνουσία του μεν άρρενος απεχομένους μη κτείνοντάς τε εκ προνοίας το των ανθρώπων γένος..."