Μια ταμπακιέρα, μια αλήθεια που δεν ειπώθηκε ποτέ, πόνος καλά κρυμμένος πίσω από χαμηλωμένα βλέμματα και αυστηρά ήθη, κοινωνίες που μυρίζουν βασιλικό, θυμίαμα και αίμα....

Σε έναν κόσμο όπου όλοι έχουμε άποψη και «γνώσεις» για τα πάντα, από θέματα «τζιζ», όπως ένα δημοψήφισμα ή μια σταύρωση, αλλά και από θέματα «απλά», «καθημερινά» όπως -ας πούμε- η μοιχεία αλλά και η αγαμία, η φιλία αλλά και η παντός καιρού και είδους προσκόλληση, τα θηλυκά, τα αρσενικά και τα δεσίματα, τα χάπια, οι νοθείες, τα κουμπιά και -ω! τι έκπληξη- ο θάνατος, τα γενέθλια, η ευγένεια, ο οργασμός, οι εξωγήινοι, ποιος «αριβάρισε», ποιανού του κάνανε τα κόλλυβα, σε γραμμάρια τη μετράμε τελικά την ψυχή μας και την τιμή μας σε μάγκες και… γοργόνες; Όχι… Όχι γοργόνες… Bάλτε τσίπουρο, να το συζητήσουμε το θέμα… Σε έναν κόσμο (μπορεί και σε παραπάνω, σιγά μην έχουμε και το μονοπώλιο σ’ όλη την πλάση) όπου ο έρωτας, ο πόλεμος, τα Χριστούγεννα και η αγκαλιά «ψυχοτροπούν» και μπουρδουκλώνονται… Σε έναν κόσμο, λοιπόν, που όλοι πονάνε κι όλοι μιλάνε… Καλά… μερικοί καψουρεύονται κιόλας, ζηλεύουν κι από εγκράτεια «από ‘δω παν’ κι οι άλλοι»...

Φόνος είναι η αφαίρεση της ζωής ενός άλλου όντος...