Οι τέχνες σε όλες τους τις μορφές, με την πρωτοκαθεδρία βέβαια της λογοτεχνίας, οι μύθοι, η παγκόσμια ιστορία, οι λαϊκές παραδόσεις, αλλά και τα δικαιικά συστήματα ασχολούνται με έρωτες ανάρμοστους και άξιους να τιμωρούνται. Η αρπαγή της Ελένης, η συνεύρεση του Οιδίποδα με την Ιοκάστη, η τόλμη του Ερωτόκριτου με την Αρετούσα, οι ανά τις ηπείρους και τους αιώνες μοιχείες κινητοποιούν τις δραστήριες δυνάμεις του πολιτισμού αλλά και της τιμωρίας. Γενικά, ο έλεγχος της ερωτικής συμπεριφοράς είναι εκλεκτικός και από διάφορες απόψεις περίεργος. Οι τέχνες, για παράδειγμα, και η ιστορία δεν έχουν ιδιαίτερα ασχοληθεί με θέματα που θεωρούνται πιο συγκλονιστικά, δηλαδή με περιστατικά βαριά και τραυματικά για τα θύματα (βιασμούς, αποπλανήσεις ανηλίκων, σωματεμπορίες κ.λπ.). Ο ανάρμοστος χαρακτήρας που προσέλκυσε την προσοχή των ελεγχόντων αφορούσε ρήξεις μιας γενικότερης κανονικότητας της σεξουαλικής ζωής, ενώ ο ίδιος ο έλεγχος αδιαφορούσε για το αν υπήρχε συναίνεση ή όχι των εμπλεκομένων ή για το αν υπήρχαν ή όχι θύματα στις συγκεκριμένες περιπτώσεις επαφής. Ακόμη και τα δικαιικά συστήματα είχαν, μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα, ως κύριο αντικείμενο ρύθμισης τις αρπαγές παρθένων και τις μοιχείες, αφιερώνοντας λιγότερες διατάξεις σε βιασμούς και παντοειδείς βίαιους εξαναγκασμούς σε ερωτικές πράξεις.