Ήταν σαν να βρισκόντουσαν σε λήθαργο, σαν να ήταν σε μέθη, σαν να ήταν μέσα σε ένα όνειρο, ένα όνειρο ηδονής και ξεδιψούσαν τον πόθο τους. Τρεις παράλληλοι δρόμοι ο ένας δίπλα στον άλλον. Πορευτήκαν συγχρόνως μαζί και κάπου μέσα στο χρόνο, οι γραμμές τους εφάπτονταν και έγιναν μια, ένας δρόμος και για τους τρεις τους. Η Φένια είχε βρει αυτό που πάντα αποζητούσε. Τον απόλυτο έρωτα. Μόνο που αυτός δεν έχει ένα πρόσωπο μα δύο. Δύο διαφορετικοί χαρακτήρες, δύο διαφορετικοί άντρες. Δύο τόσο διαφορετικές προσωπικότητες με μόνο τους κοινό εκείνη και τον ερώτα που ένιωθαν για αυτήν την γυναίκα. Η Φένια εκείνο το βραδύ κοιμήθηκε στην αγκαλιά και των δύο ανδρών και για πρώτη φορά στην ζωή της είχε τον πιο γαλήνιο ύπνο. Μια γαλήνη και θαλπωρή που την πρόσφερε μόνο η αγκαλιά τους με ενωμένα τα χέρια τους, κάνοντάς τα μια ζεστή φωλιά μόνο για εκείνη. Είχε βρει ένα μέρος για να χωθεί, για να κουρνιάσει και αυτό ήταν μόνο οι αγκαλιές τους...