Μια νεαρή ποιητική φωνή, γήινη αλλά και φευγάτη, που ξεδιπλώνεται, αναπτύσσεται κι απογειώνεται σαν χορός, σαρκώνοντας την αόρατη μουσική, και που, ταυτόχρονα, μιλά τη γλώσσα της απλής καθημερινότητας. Η Στέλλα Καρτάκη, με οξυμένη περιέργεια, σαν παιδί, και άγρυπνες αισθήσεις βλέπει, ακούει, οσφραίνεται, αγγίζει, γεύεται το παραμικρό με πολλαπλάσια δύναμη. Και μεταφράζει τα συναισθήματά της σε ποιήματα ζωντανά και παλλόμενα που ακκίζονται λίγο, σκιάζονται, τραγουδούν, ψιθυρίζουν, πεισμώνουν, ξεφεύγουν, πάσχουν, συμπονούν, παθιάζονται, διεκδικούν, απαιτούν, απελπίζονται, ευτυχούν. Σε ποιήματα ερωτικά και ερωτευμένα με τη ζωή, σε ποιήματα που δεν είναι μοναχικά εργόχειρα κεντημένα με τέχνη για να επιδειχτούν, αλλά τροφή ζυμωμένη για να μοιραστεί. (Παυλίνα Παμπούδη)