Σαράντα χρόνια μετά Το Ελληνικό Καλοκαίρι, ο Jacques Lacarrière μάς δίνει το Ερωτικό Λεξικό της Ελλάδας, που κατ’ αλφαβητική σειρά παρουσιάζει, σε σύντομα περιεκτικά κείμενα, τις «αγάπες» του για τη χώρα μας… Και αρχή κάνοντας από το «άλφα», πέφτουμε στον Ακάθιστο Ύμνο… Και ακολουθεί, πάντα με το «άλφα», η «αχειροποίητος» (εικόνα), το «άδυτο», οι «Ακρίτες», η πλατωνική αγάπη, ο Αλέξανδρος (με αποσπάσματα από τη «Φυλλάδα του Μεγαλέξαντρου»), η Αλεξάνδρεια, ο Άρης Αλεξάνδρου. Εδώ, για τον αναγνώστη γίνεται το πρώτο «τιλτ». Ξαφνικά μπαίνει στην εποχή του Εμφυλίου, στη χούντα των συνταγματαρχών, στον Αλεξάνδρου εξόριστο στο Παρίσι, όπου γράφει και δημοσιεύει στα γαλλικά το Κιβώτιο. Αλλά μιας και ξεπεραστεί το πρώτο αυτό ξάφνιασμα, και ξαναμπεί μετά τον Αλέξανδρου στο λήμμα Αμοργός, όπου έξυπνα ο Lacarrière παντρεύει τον μύθο του νησιού με το πρώτο δικό του εκεί ταξίδι, το 1979, για να περάσει έπειτα στην Αμοργό του Νίκου Γκάτσου, ο αναγνώστης αρχίζει να εξοικειώνεται με το μπρος πίσω του συγγραφέα και αρχίζει να πείθεται, όσο προχωρεί στην ανάγνωση, πως οδός άνω και κάτω μία εστί, ότι παρελθόν και παρόν στην Ελλάδα είναι ομοούσια και αδιαίρετα, και ότι τρεις χιλιάδες χρόνια που μιλιέται στον ίδιο τόπο η ίδια γλώσσα, δίνει δικαίωμα στη διαχρονία. Κι αυτό είναι το μεγάλο επίτευγμα του βιβλίου. Στον δύσπιστο ξένο, που αναρωτιέται συχνά τι σχέση έχει η αρχαία με τη νέα Ελλάδα, στις άδικες περιγραφές των περιηγητών του 19ου αιώνα που τόνιζαν αυτό το χάσμα, ο Lacarrière έρχεται να δώσει τη δική ερμηνεία, αφού αποδεικνύει, με τον πιο έξυπνο τρόπο, πως τέτοιο χάσμα δεν υπήρξε ποτέ.