Στίχοι από ψηλά η γη...

Μικροί ωραίοι άγγελοι της Άνοιξης Λαβωμένοι του κεραυνού, στο πρώτο παραμυθένιο φτεροκόπημα Απορημένα, πάναγκα φωτεινά μάτια, βάζουν όνειρα σε αναστολή πάνω σε αθώα, λευκά σεντόνια Δεν πρόφτασαν να σκίσουν τα παπούτσια τους Να τρίψουν τα γόνατα και να χύσουν δροσάτα δάκρυα, στων παιχνιδιών τις λιθόστρωτες αλάνες Άφησαν τα μαλλιά τους να περιπλανιούνται στο χρόνο και τα ολάνθιστα ελπιδοφόρα χαμόγελα του Ήλιου, να χρυσολούζουν στο στενό τους στέρνο Αγωνιστείτε αδάμαστα παιδιά Με του σπαθιού τη ζωογόνο θέληση Εσείς, οι λαμπεροί θαλλοί της άσβεστης Φλόγας...

-

-

«Μοναχικοί περίπατοι στον χρόνο», του αδιευκρίνιστου ή του χρονικά προσδιορισμένου, αλλά πάντα ακολουθώντας το άφθαρτο, βαθύ αποτύπωμά του...

Αναμφισβήτητα, η μόνη βεβαιότητα της ζωής μας είναι ο θάνατος...

Βότρυς, ένα τσαμπί σταφύλι...