Τα δέκα διηγήματα της συλλογής αυτής κυλούν μέσα στην αδιάκοπη ροή του χρόνου, που ενώνει τη ζωή με το θάνατο και πέρα από αυτόν. Ο συγγραφέας μιλάει για πρόσωπα και περιστατικά της Κατοχής, του Εμφυλίου και της Αντιπαροχής, που χαράχτηκαν ανεξίτηλα στη μνήμη και επιμένουν να ζουν, φέρνοντας το παρελθόν αντιμέτωπο μ ένα παρόν που πληγώνει με τόσες χιλιάδες ξένους πρόσφυγες στον τόπο μας και μια "κοινωνία της εικόνας", που κατασπαράζει ήθη και ανθρώπους. Κι αυτό το ζοφερό φόντο τού τότε και του τώρα έρχεται ν απαλύνει ο έρωτας, κάνοντας "τα χρώματα της αγάπης να φαντάζουν πιο μεστά".